"یا مقلب القلوب و الابصار یا مدبرالیل و النهار یا محول الحول و الاحوال حول حالنا الی احسن الحال" باید خواند، سال نو ی انسانی؛ محرم و فروردین و ژانویه نیست! آغاز سال، ماه رمضان است. شهری که هر سال به آن مسافرت می کنیم. خوش به حال کسانی که با دستی پر از سوغاتی و یادگاری از این شهر می گذرند. میزبان وقتی مهمان به شهرش بیاید با جان و دل از او پذیرایی می کند، بدی ها را می پوشاند و گناهان را می شوید و اندک سختی که در این شهر حس کرده ای را با کمال میل قبول می کند...
در شب نشینی های قدر، مدام می گوید "بخواه، بخواه"، اما صد حیف که ما خوابیده ایم و نگران سوزش معده و سردرد فردا صبح تا افطارمان هستیم. عیدی هایش را آخر، هنگام بدرقه کردن در عید فطر می دهد. فرشتگانش ندا می دهند: ای بندگان پاک شدید؛ باشد که پاک بمانید.
شَهْرُ رَ‌مَضَانَ الَّذِی أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْ‌آنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْ‌قَانِ ماه رمضان که فرو شد، در آن قرآن راهنمائی برای مردم و تابشهائی یا نشانیها از هدایت و فرقان است. (بقره/۱۸۵)
