در نگاه خالق حکیم، زن و مرد در گوهر انسانی و
روح آسمانی همتا و همسان‌اند، و سهم هر یک از حقیقت آدمیّت به یک اندازه
است، ولی حکمت الهی این گوهر ملکوتی را در دو صدف زمینی با پیکره‌های
متفاوت و ساختی ممتاز و البته نیازمند به یکدیگر جای داده است. « ازدواج» یعنی به هم رسیدن دو ستون برای برافراشتن بنای خانواده و به هم پیوستن این دو برای فراهم آمدن یکی از پُرشکوه‌ترین نشانه‌های جمال
معمار هستی.
وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدَّةً وَرَ‌حْمَةً ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُ‌ونَ (روم/٢١) و
از نشانه‌های او اینکه همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار
آنان آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد؛ در این نشانه‌هایی
است برای گروهی که تفکّر می‌کنند!
