عدالت میان کودکان

هـوالنــور

 

رعایت عدالت بین فرزندان، از تفسیر آیات 8 و 9 سوره یوسف برداشت می شود. «پیامبر(ص): خداوند دوست دارد که میان فرزندان خود حتی در بوسیدن عدالت را رعایت نمایید.» عدم توجه به عدالت  و مقایسه کودکان با یکدیگر، بر سلامت روانی کودکان اثر گذاشته و موجب ناآرامی، انحراف اخلاقی، احساس بدبینی و حسادت و انتقام در کودک می شود.

إِذْ قَالُوا لَیُوسُفُ وَأَخُوهُ أَحَبُّ إِلَىٰ أَبِینَا مِنَّا وَنَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّ أَبَانَا لَفِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿٨﴾ اقْتُلُوا یُوسُفَ أَوِ اطْرَ‌حُوهُ أَرْ‌ضًا یَخْلُ لَکُمْ وَجْهُ أَبِیکُمْ وَتَکُونُوا مِن بَعْدِهِ قَوْمًا صَالِحِینَ ﴿٩﴾

هنگامی که (برادران) گفتند: «یوسف و برادرش [= بنیامین‌] نزد پدر، از ما محبوبترند؛ در حالی که ما گروه نیرومندی هستیم! مسلّماً پدر ما، در گمراهی آشکاری است (8)

یوسف را بکشید؛ یا او را به سرزمین دوردستی بیفکنید؛ تا توجه پدر، فقط به شما باشد؛ و بعد از آن، (از گناه خود توبه می‌کنید؛ و) افراد صالحی خواهید بود!(9)

همیشه پای یک "ظن" در میان است

هـوالنــور

همانگونه که یک تکه گوشت طی زمان زیادی ایجاد می شود ودر چند دقیقه خورده می شود آبروی انسان نیز طی سالها ایجاد شده وطی چند دقیقه ریخته میشود.

اجْتَنِبُوا کَثیراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا وَ لا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً أَ یُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أَخیهِ مَیْتاً (حجرات/12)

از بسیاری از گمانها بپرهیزید که پاره ای از گمانها گناه است ، و جاسوسی مکنید ، و بعضی از شما غیبت بعضی نکند آیا کسی از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده اش را بخورد؟

از خاک به خاک؟!

هـوالنــور

از خاک به خاک بینش یک انسان مُلحد است. إِنْ هِیَ إِلَّا حَیَاتُنَا الدُّنْیَا نَمُوتُ وَ نَحْیَا (مومنون/37). ما از خاک بودیم، دوباره خاک می شویم و خبری نیست... این برای یک انسان مُلحد است. امّا کسی که بینش توحیدی متوسطی دارد، می گوید: ما از خاک برخاستیم. هدف ما لِقاءُ الله است تا به آنجا برسیم و بگوییم: فَادْخُلِی فِی عِبَادِی وَادْخُلِی جَنَّتِی (فجر/29 و 30). یک انسان ولی و عارف هم می گوید: من نه از خاکم که به خاک برگردم که حرف مُلحدان است، نه از خاک که به خدا برسم که حرف متوسّطان است؛ بلکه من از خدایم و به سوی خدا – می روم - ، إِنَّا لِلَّـهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَ‌اجِعُونَ (بقره/156).

برگرفته از کتاب الف (استاد جوادی آملی)

عقیده همگانی

هـوالنــور

 

وقتی همه با من هم عقیده می شوند، تازه احساس می کنم که اشتباه کرده ام.

وَإِن تُطِعْ أَکْثَرَ‌ مَن فِی الْأَرْ‌ضِ یُضِلُّوکَ عَن سَبِیلِ اللَّـهِ إِن یَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا یَخْرُ‌صُونَ  (انعام/116)

اگر از بیشتر کسانی که در روی زمین هستند اطاعت کنی، تو را از راه خدا گمراه می کنند؛ (زیرا) آنها تنها از گمان پیروی می‌نمایند، و تخمین و حدس (واهی) می‌زنند.

طاقچه های مقدس!

هـوالنــور

مهجور گذاردن قرآن مراتب بسیار و منازل بى‏شمار دارد که به عمده آن شاید ما متّصف باشیم. آیا اگر ما این صحیفه الهیّه را مثلًا جلدى پاکیزه و قیمتى نمودیم و در وقت قرائت یا استخاره بوسیدیم و به دیده نهادیم، آن را مهجور نگذاشتیم؟ آیا اگر غالب عمر خود را صرف در تجوید و جهات لغویّه و بیانیّه و بدیعیّه آن کردیم، این کتاب شریف را از مهجوریّت بیرون آوردیم؟ آیا اگر قرائات مختلفه و امثال آن را فرا گرفتیم، از ننگ هجران از قرآن خلاصى پیدا کردیم؟ آیا اگر وجوه اعجاز قرآن و فنون محسّنات آن را تعلّم کردیم، از شکایت رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلم مستخلص شدیم؟

هیهات! که هیچ یک از این امور مورد نظر قرآن و مُنَزِّلْ عظیم الشأن آن نیست. قرآن کتاب الهى است و در آن شئون الهیّت است؛ قرآن حبل متّصل بین خالق و مخلوق است و به وسیله تعلیمات آن باید رابطه معنویّه و ارتباط غیبى بین بندگان خدا و مربّى آنها پیدا شود؛ از قرآن باید علوم الهیّه و معارف لدنّیّه حاصل شود. رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله به حسب روایت کافى شریف فرموده: انَّمَا الْعِلْمُ ثَلاثَةٌ: آیةٌ مُحْکَمَةٌ؛ وَ فَریضَةٌ عادِلةٌ؛ و سُنَّةٌ قائِمَةٌ.

قرآن شریف حامل این علوم است؛ اگر ما از قرآن این علوم را فرا گرفتیم، آن را مهجور نگذاشتیم. اگر دعوت‏هاى قرآن را پذیرفتیم و از قصّه‏هاى انبیاء علیهم السلام که مشحون از مواعظ و معارف و حِکَم است تعلیمات گرفتیم، اگر ما از مواعظ خداى تعالى و مواعظ انبیاء و حکماء که در قرآن مذکور است موعظت گرفتیم، قرآن را مهجور نگذاشتیم؛ و الّا غور در صورت ظاهر قرآن نیز اخلاد إلى الأرض است، و از وساوس شیطان است که باید به خداوند از آن پناه برد.       
[حضرت روح الله، آداب الصلوه، ص/ 199-198]

 

وَقَالَ الرَّ‌سُولُ یَا رَ‌بِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هَـٰذَا الْقُرْ‌آنَ مَهْجُورً‌ا (فرقان/30) 
و پیامبر گوید: پروردگارا، قوم من این قرآن را کنار نهاده و فروگذاشتند.