هوالنور
امام راحل(رحمة الله علیه) توانست حق را سامان دهد، این بزرگوار توانست نظام فاسد را براندازد و نام صحیح را برافراشت.امام دارای جامعیت درون و جامعه‌نگری بیرون بود، امام گذشته از اینکه فقیهی مجتهد، فیلسوفی متکلم و عارفی بزرگ بود، عرفان را خوب درک می‌کرد و آنچه عارفان گفتند خوب می‌فهمید و تدریس می‌کرد.
هوالنور
در شهرهای آشوب زده و غبارگرفته ی ایران زمین، "کشتی نجات" آمد و قوم آخرزمانی را از تاریکی‌های وهم و فتنه بیرون کشید و یوم اللّه دیگری رقم زد تا مانند خورشید، این روز سرد دی ماه محرمی در تاریخ بدرخشد و ماندنی شود. موسای زمان دربرابر سیل بهتان ها و نعره های گوش خراش یانکی صفت های قوم ایستاد و جمهوریت در خطر سقوط را به معجزه جدش حسین بن علی حفظ و پاسداری کرد. آری وعده ایزد پاک حق است که یاری کنید خدای را تا شما را در سختی ها و محنت ها یاری رساند.
وَلَقَدْ أَرْ‌سَلْنَا مُوسَىٰ بِآیَاتِنَا أَنْ أَخْرِ‌جْ قَوْمَکَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَذَکِّرْ‌هُم بِأَیَّامِ اللَّـهِ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِّکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ (ابراهیم / ۵)
ما موسی را با آیات خود فرستادیم؛ (و دستور دادیم:) قومت را از ظلمات به نور بیرون آر! و «ایّام اللّه» را به آنان یاد آور! در این، نشانه‌هایی است برای هر صبر کننده شکرگزار!
هـوالنــور
مهجور گذاردن قرآن مراتب بسیار و منازل بىشمار دارد که به عمده آن شاید ما متّصف باشیم. آیا اگر ما این صحیفه الهیّه را مثلًا جلدى پاکیزه و قیمتى نمودیم و در وقت قرائت یا استخاره بوسیدیم و به دیده نهادیم، آن را مهجور نگذاشتیم؟ آیا اگر غالب عمر خود را صرف در تجوید و جهات لغویّه و بیانیّه و بدیعیّه آن کردیم، این کتاب شریف را از مهجوریّت بیرون آوردیم؟ آیا اگر قرائات مختلفه و امثال آن را فرا گرفتیم، از ننگ هجران از قرآن خلاصى پیدا کردیم؟ آیا اگر وجوه اعجاز قرآن و فنون محسّنات آن را تعلّم کردیم، از شکایت رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلم مستخلص شدیم؟
هیهات! که هیچ یک از این امور مورد نظر قرآن و مُنَزِّلْ عظیم الشأن آن نیست. قرآن کتاب الهى است و در آن شئون الهیّت است؛ قرآن حبل متّصل بین خالق و مخلوق است و به وسیله تعلیمات آن باید رابطه معنویّه و ارتباط غیبى بین بندگان خدا و مربّى آنها پیدا شود؛ از قرآن باید علوم الهیّه و معارف لدنّیّه حاصل شود. رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله به حسب روایت کافى شریف فرموده: انَّمَا الْعِلْمُ ثَلاثَةٌ: آیةٌ مُحْکَمَةٌ؛ وَ فَریضَةٌ عادِلةٌ؛ و سُنَّةٌ قائِمَةٌ.
قرآن شریف حامل این علوم است؛ اگر ما از قرآن
این علوم را فرا گرفتیم، آن را مهجور نگذاشتیم. اگر دعوتهاى قرآن را پذیرفتیم و از
قصّههاى انبیاء علیهم السلام که مشحون از مواعظ و معارف و حِکَم است تعلیمات گرفتیم،
اگر ما از مواعظ خداى تعالى و مواعظ انبیاء و حکماء که در قرآن مذکور است موعظت گرفتیم،
قرآن را مهجور نگذاشتیم؛ و الّا غور در صورت ظاهر قرآن نیز اخلاد إلى الأرض است، و
از وساوس شیطان است که باید به خداوند از آن پناه برد.
[حضرت روح الله، آداب الصلوه، ص/ 199-198]
وَقَالَ الرَّ‌سُولُ یَا رَ‌بِّ
إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هَـٰذَا الْقُرْ‌آنَ مَهْجُورً‌ا (فرقان/30)
و پیامبر گوید: پروردگارا، قوم من این قرآن را کنار
نهاده و فروگذاشتند.
هوالنور
من روز قدس را روز اسلام و روز رسول اکرم می‌دانم، و روزی است که باید ما تمام قوای خودمان را مجهز کنیم؛ و مسلمین از آن انزوایی که آنها را کشانده بودند خارج شوند، و با تمام قدرت و قوّت در مقابل اجانب بایستند. (حضرت خورشید / ۲۵ مرداد ۱۳۵۸ / ۲۲ رمضان ۱۳۹۹)
فَالَّذِینَ هَاجَرُوا وَأُخْرِجُوا مِن دِیَارِهِمْ وَأُوذُوا فِی سَبِیلِی وَقَاتَلُوا وَقُتِلُوا لَأُکَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَلَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ثَوَابًا مِّنْ عِندِ اللَّـهِ ۗوَاللَّـهُ عِندَهُ حُسْنُ الثَّوَابِ (آل عمران/۱۹۵)
آنها که در راه خدا هجرت کردند، و از خانه‌های خود بیرون رانده شدند و در راه من آزار دیدند، و جنگ کردند و کشته شدند، بیقین گناهانشان را می‌بخشم؛ و آنها را در باغهای بهشتی، که از زیر درختانش نهرها جاری است، وارد می‌کنم. این پاداشی است از طرف خداوند؛ و بهترین پاداشها نزد پروردگار است
هـوالنــور
مُردم از زندگىِ بى تو که با من هستى طرفه سرّى است که باید برِ استاد کشم
سالها مى گذرد، حادثه ها مى آید انتظار فرج از نیمه خرداد کشم
مِّنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّـهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُم مَّن قَضَىٰ نَحْبَهُ وَمِنْهُم مَّن یَنتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا (احزاب/23)
در میان مؤمنان مردانی هستند که بر سر عهدی که با خدا بستند صادقانه ایستاده‌اند؛ بعضی پیمان خود را به آخر بردند (و در راه او شربت شهادت نوشیدند)، و بعضی دیگر در انتظارند؛ و هرگز تغییر و تبدیلی در عهد و پیمان خود ندادند.
