آیات نورانی

صحبت های خدا با ما

آیات نورانی

صحبت های خدا با ما

۳ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «ماه رمضان» ثبت شده است

هوالنور

مقدمه ی حرکت به سمت هدف، نیاز به شناخت درونی و التزام به ایمان دارد. این آغاز زمانی که با هجرت مخلوط می شود انسان را انگیزه می دهد تا به سمت هدف طی طریق کند. مهاجر در این مسیر پر پیچ و خطر به طور دائم نیاز به راهنما و پناهگاه دارد تا سقوط و عقبگرد نداشته باشد. بهترین جای گاه و یاری کننده در میان شهر خدا قرار دارد که کریم است و دست گیر مهاجران الی الله.

وَالَّذِینَ آمَنُوا وَهَاجَرُ‌وا وَجَاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللَّـهِ وَالَّذِینَ آوَوا وَّنَصَرُ‌وا أُولَـٰئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا ۚ لَّهُم مَّغْفِرَ‌ةٌ وَرِ‌زْقٌ کَرِ‌یمٌ ( انفال/74)

آنان که ایمان آورده‌اند و مهاجرت کرده‌اند و در راه خدا جهاد کرده‌اند و آنان که جایشان داده‌اند و یاریشان کرده‌اند، به حقیقت مؤمنانند، آمرزش و روزى کریمانه از آن آنهاست.

هوالنور

"یا مقلب القلوب و الابصار یا مدبرالیل و النهار یا محول الحول و الاحوال حول حالنا الی احسن الحال" باید خواند، سال نو ی انسانی؛ محرم و فروردین و ژانویه نیست! آغاز سال، ماه رمضان است. شهری که هر سال به آن مسافرت می کنیم. خوش به حال کسانی که با دستی پر از سوغاتی و یادگاری از این شهر می گذرند. میزبان وقتی مهمان به شهرش بیاید با جان و دل از او پذیرایی می کند، بدی ها را می پوشاند و گناهان را می شوید و اندک سختی که در این شهر حس کرده ای را با کمال میل قبول می کند...

در شب نشینی های قدر، مدام می گوید "بخواه، بخواه"، اما صد حیف که ما خوابیده ایم و نگران سوزش معده و سردرد فردا صبح تا افطارمان هستیم.
عیدی هایش را آخر، هنگام بدرقه کردن در عید فطر می دهد. فرشتگانش ندا می دهند: ای بندگان پاک شدید؛ باشد که پاک بمانید.


شَهْرُ‌ رَ‌مَضَانَ الَّذِی أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْ‌آنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْ‌قَانِ
ماه رمضان که فرو  شد، در آن قرآن راهنمائی برای مردم و تابشهائی یا نشانیها از هدایت و فرقان است. (بقره/۱۸۵)

هـوالنــور


گاهی انسان بخود تلقین می کند که نمی تواند بر هوای نفسش فائق بیاید. روزه ماه رمضان به انسان ثابت می کند که می تواند آن وقتی که اراده کند، پیروز شود. می توان با اراده و توکل از عادات ناپسندی که  در ما هست و مایه عقب ماندگی مادی و معنوی است، نجات یافت.

رهبر قرآنی 87.7.10

 

از بنده مدام شکستن و از تو پیوسته بستن / از بنده مستمر گسستن و از تو باز پیوستن

إِلَّا الَّذِینَ تَابُوا وَأَصْلَحُوا وَبَیَّنُوا فَأُولَـٰئِکَ أَتُوبُ عَلَیْهِمْ وَأَنَا التَّوَّابُ الرَّ‌حِیمُ (بقره/160)

مگر آنها که توبه و بازگشت کردند و (اعمال بد خود را، با اعمال نیک،) اصلاح نمودند، (و آنچه را کتمان کرده بودند؛ آشکار ساختند؛) من توبه آنها را می‌پذیرم؛ که من توبه پذیر مهربانم