همیشه به ایستگاه آخر که می رسد، خیلی ها پیاده می شوند اما حرکت الان فقط در این شهر تمام شده است و مسیر همچنان ادامه دارد. همه، چیزهایی در دست دارند؛ کم یا زیاد. بیرون ایستگاه که می روند؛ مقایسه که می کنند؛ همه افسوس می خورند. اما آنهایی که سختی سواره بودن را چشیده اند و به شیرینی سفر خو کرده اند می مانند تا دوباره به این شهر برگردند، گاه گاهی ایستگاه های بعدی بعضی از این مسافرین را در خود می گیرند. آنها که ایستگاه اول پیاده شده اند کمی بعد از وارسی داشته هاشان، دوباره به ایستگاه برمی گردند و با بغضی نفس گیر با خود زمزمه می کنند که یَا رَبِّ أَنْ یَطْلُعَ الْفَجْرُ مِنْ لَیْلَتِی هَذِهِ أَوْ یَتَصَرَّمَ
شَهْرُ رَمَضَانَ وَ لَکَ قِبَلِی تَبِعَةٌ أَوْ ذَنْبٌ تُرِیدُ أَنْ
تُعَذِّبَنِی بِهِ یَوْمَ أَلْقَاکَ و نگاهی اشک آلود به پشت سرشان می اندازند و خداحافظی تلخی با شهری که از آن گذشته اند می کنند.
قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَ‌فُوا عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّ‌حْمَةِ اللَّـهِ ۚ إِنَّ اللَّـهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّ‌حِیمُ (زمر/53) بگو:
ای بندگانم! ای آنان که در معاصی زیاده‌روی هم کرده‌اید! از لطف و مرحمت
خدا مأیوس و ناامید نگردید. قطعاً خداوند همه‌ی گناهان را می‌آمرزد. چرا که
او بسیار آمرزنده و بس مهربان است.
